Bir Şehir Efsanesini Daha Aydınlatalım: Fillerin Hiçbir Şeyi Unutmadığı Doğru mu?
Filler, uzun kulakları ve su püskürten hortumları ile oldukça sempatiktirler. Aynı zamanda ortalama 60 yıl ile uzun yıllar yaşamalarıyla ünlüdürler. Fillerin en az kendileri kadar güçlü bir hafızaya sahip olduğunu biliyor muydunuz? Öyle ki geçmişi yad edip eski sevdiklerine kin ve hasret beslerler. Onlara saldıran insanları ayırt edebiliyorlar. Diğerlerinin ne hatırladığını görelim. ?
Kaynak:https://www.wonderopolis.org/wonder/d…
“Bir fil asla unutmaz!” Bu kelimeyi daha önce duydunuz mu?
Günümüzde pek kullanılmasa da bu kelime geçmişte halk arasında sıklıkla kullanılmıştır. İnsanlar yüzyıllardır fillerin inanılmaz bir hafızaya sahip olduğuna inanmışlardır. Peki, gerçek bu mu?
Fillerin çok güçlü bir hafızası vardır.
Ancak ‘fil asla unutmaz’ sözü yanlış bir genelleme sayılabilir çünkü tüm filler zaman zaman bir şeyler unutur. Bunun dışında bilim adamları fillerin geçmiş anılarını unutmadıklarını kanıtladılar.
Dostlarını ve düşmanlarını hatırlarlar!
Vahşi doğada yaşayan Afrika fillerini inceleyen araştırmacılar, sürülere genellikle daha yaşlı dişi fillerin öncülük ettiğini buldu. Bu başkan filler, dostlarını ve düşmanlarını hatırlamalarını sağlayan güçlü bir hafızaya sahiptir.
Ayrıca sürünün geçmişte yiyecek ve su bulduğu yerleri de hatırlarlar.
Araştırmacılar, fillerin uzun yıllar hayatta kalmasının nedenlerinden birinin de bu olduğunu söylüyor.
Fillerin tüm hafızalarını sakladıklarını artık biliyoruz. Neden bu kadar uzun (ortalama 50 ila 60 yıl veya daha fazla) yaşadıklarına dair büyük bir modül, anılarına tutunmalarıdır. Tıpkı bizim gibi onlar için hayatta kalmanın bir parçası!
Aynı zamanda kin besliyorlar.
Fillere yakından ilgi duyan kişiler, fillerin yaraları da hatırladıklarını ve onları incitenlere kin besleyebildiklerini fark ettiler. Örneğin, Afrika filleri üzerinde yapılan bir araştırma, fillerin giysi kokusuna veya görüntüsüne zorunlu olarak olumsuz tepki verdiğini göstermiştir.
Filleriniz bu forma tepki gösterdi çünkü giysiler Masai kabilelerinin giydiklerine benziyordu. Bu kabileler, erkekliklerini kanıtlamak için sıklıkla fillere mızrak fırlatırlar ve filler bunu hatırlar.
Muhtemelen büyük bir beyinleri olduğu için bu kadar yumuşak bir hafızaya sahip oldukları düşünülmektedir.
Bilim adamları, bu yeteneklerin muhtemelen büyük beyinleriyle bir ilgisi olduğuna inanıyor. Ortalama bir yetişkin filin beyni yaklaşık 11 pound ağırlığındadır ve bu da onu tüm kara memelilerinin en büyüğü yapar.
Yunuslar gibi, pek çok karmaşık süreç gerektiren becerileri anlayabilirler.
Araştırmalar, fillerin hayvanlar alemindeki en zeki türler arasında yer aldığını gösteriyor. Yunuslar ve şempanzeler kadar akıllı olduklarına inananlar bile var.
Bir filin beyni, hem yapı hem de karmaşıklık açısından tıpkı bir insanınki gibidir. Araştırmacılar, fillerin acı çekme, diğerkâmlık, taklit, oyun, sanat, alet kullanımı ve öz-farkındalık gibi birçok değerli, zeka uyandıran davranış sergilediğini keşfettiler.
Aile bağları güçlüdür.
Örneğin, birçok fil, yalnızca ölümle ayrılmış aile kümelerinde yaşar. Şaşırtıcı bir şekilde, filler, diğer filler öldükten sonra sıkıntı belirtileri gösteriyor. Ayakları veya vücutlarıyla bedenlere veya kemiklere dokunduktan sonra gözlerinden yaş gelir.
İnsanlara karşı merhametlidirler.
Filler, ihtiyacı olan diğer hayvanlara, hatta insanlara yardım etmek için bir istek veya bir tür ‘fedakarlık’ gösterirler. Yaptıkları güzellikleri unutmayacakları gibi sizin de onlara yaptığınız temizliği unutmayacaklar.
Hortumlarıyla adeta sanat yapabilirler.
Dünyanın dört bir yanındaki hayvanat bahçelerinde insanları şaşırtan şeylerden biri de fillerin hortumlarını bu kadar ustaca kullanmalarıdır. Hatta hortumuyla soyut sanat yapabildiğini iddia edenler bile var.
Garip bir şekilde, aynada kendilerini tanıyorlar.
Fillerin zekasının belki de en büyük işaretlerinden biri, aynadaki yansımalarını tanıyabilmeleridir. Bu yetenek aynı zamanda öz farkındalıklarını da gösterir. Aynı zamanda, en zeki hayvan türlerinden yalnızca birkaçının sahip olduğu bir özelliktir.
